«Χριστιανική Σπίθα», Ιουλίου 1965, φυλ. 282 Του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου ΣΑΛΠΙΣΜΑΤΑ ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΧΩΡΙΣ ΕΓΚΟΛΠΙΟΝ ΕΛΛΗΝΕΣ ΞΥΠΝΗΣΤΕΤὸ πρῶτον καθῆκον τοῦ ἐπισκόπου εἶνε ἡ μέχρι θανάτου ὑπεράσπισις τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως ἐκ τῶν ἐπιθέσεων τῶν ἀπίστων καὶ τῶν αἱρετικῶν. Ὁ ἐπίσκοπος, ὁ ἀληθὴς ἐπίσκοπος, πρέπει νὰ εἶνε ὁ ἀκοίμητος φρουρὸς τῆς πίστεως, ὅπως ὁ στρατιώτης εἶνε ὁ ἀκοίμητος φρουρὸς τῆς πατρίδος. Καὶ ὅπως ὁ γενναῖος στρατιώτης, ὁ φυλάσσων τὰ σύνορα τῆς πατρίδος οὐδὲ σπιθαμὴν τῆς πατρώας γῆς παραδίδει εἰς τοὺς ἐχθρούς, οὕτω καὶ ὁ ἐπίσκοπος οὐδὲ σπιθαμὴν τῆς πατρώας πίστεως, οὐδὲ ἰῶτα ἕν ἤ μίαν κεραίαν ἐγκαταλείπει ἀνυπεράσπιστον, ἀλλὰ μάχεται ὡς λέων κατὰ τὰ παραδείγματα τῶν ἀειμνήστων Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας, οἱ ὁποῖοι, χάριν τῆς πίστεως, καὶ θρόνους ἀπώλεσαν καὶ εἰς ἐξορίας ἐπορεύθησαν καὶ παντοειδῆ μαρτύρια ὑπέστησαν, καὶ θάνατον. Ἀλλὰ δυστυχῶς ἡ ἱερὰ αὐτὴ ἀγωνιστικότης ἐξέλιπεν. Οἱ σημερινοὶ Ἱεράρχαι δὲν ἀγωνίζονται μὲ τὸ ἱερὸν πάθος τῶν πατέρων. Ὁ εὐσεβὴς λαὸς μετὰ βαθυτάτης λύπης βλέπει ὅτι, ἐνῶ οἱ Ἱεράρχαι μας διεξάγουν κραταιόν, πείσμονα καὶ ἀνένδοτον ἀγῶνα, διὰ νὰ ἐπιτύχουν τὸ ἐπάρατον καὶ λαομίσητον μεταθετόν, ἀδιαφοροῦντες διὰ τὴν κοινὴν γνώμην καὶ ἀπειλοῦντες καὶ αὐτὴν τὴν Κυβέρνησιν, ἀντιθέτως διὰ φλέγοντα ζητήματα πίστεως δὲν ἐκδηλώνουν ἀγωνιστικότητα. Νομίζει τις ὅτι ἔχουν ἀποθάνει. Ἀπόδειξις τὸ θέμα Παπανούτσου. Ἑξάμηνον παρῆλθεν ἀφʼ ὅτου ὑπὸ τιμίων τέκνων τῆς Ἐκκλησίας ὁ Παπανοῦτσος κατηγγέλθη διʼ άντιχριστιανικὰς καὶ βλασφήμους ἰδέας, καὶ ἡ ἀνωτάτη Ἐκκλησιαστικὴ Ἀρχὴ τοῦ τόπου μας, ἡ φρουρὸς τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως, παρʼ ὅλην τὴν πίεσιν τῆς κοινῆς γνώμης σιωπᾶ… Ἀλλʼ ἐν μέσω τῆς ἐνόχου σιωπῆς ἀκούεται φωνὴ ἰσχυρὰ ὑπὲρ τῆς πατρώας πίστεως. Τίνος ἡ φωνή; Ἐπισκόπου; Ὄχι. Εἶνε ἡ φωνὴ ἑνὸς τιμίου ἐκπαιδευτικοῦ, τοῦ κ. Χρήστου Παναγιωτοπούλου, καθηγητοῦ Μαθηματικῶν ἐν Πειραιεῖ. Ὁ ἐκπαιδευτικὸς οὗτος, αἰσθανόμενος τὸ χρέος του ἀπέναντι τῆς Θρησκείας καὶ τοῦ Ἔθνους, ἐξέδωκε βιβλίον ὑπὸ τὸν τίτλον «Ἰδοὺ ποῦ ὑπάρχει ἡ σύγχυσις καὶ τὸ σκότος – Ἔργα καὶ Ἡμέραι Ε. Παπανούτσου». Εἰς τὸ βιβλίον εὐθαρσῶς καταγγέλονται αἱ ἀντιχριστιανικαὶ ἀντιλήψεις καὶ ἐνέργειαι τοῦ Γεν. Γραμματέως τοῦ Ὑπουργείου Παιδείας. Εἶνε τόσον φρικτὰ τὰ καταγγελόμενα καὶ μὲ τόσα ἀποδεικτικὰ στοιχεῖα κατοχυροῦνται, ὥστε, ἄν ὑπῆρχε εὐαισθησία εἰς τοὺς κυβερνῶντας, θὰ ἔπρεπεν ὁ κ. Παπανοῦτσος νὰ ἐκδιωχθῆ ἐκ τοῦ Ὑπουργείου ἐντὸς εἰκοσιτεσσάρων ὡρῶν. Ὁ κ. Χρ. Παναγιωτόπουλος ἔπραξεν ὅ,τι ἔπρεπε νὰ πράξουν οἱ Ἱεράρχαι. Λαϊκὸς οὗτος, καὶ οἰκογενειάρχης μὲ πολυμελῆ οἰκογένειαν, ὤρθωσε τὸ ἀνάστημά του καὶ ἤλεγξε τὸν ἀσεβῆ, ἀδιαφορῶν διὰ τὰς συνεπείας. Διὰ τοῦτο τοῦ ἀξίζει πᾶς ἔπαινος. Ἀνεδείχθη ἐπίσκοπος χωρὶς ἐγκόλπιον. Διὰ νὰ ἀποδειχθῆ διὰ μίαν ἀκόμη φορὰν ὅτι ὁ εὐσεβὴς λαὸς εἶνε ὁ φρουρὸς τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως.

 

Τὸ πρῶτον καθῆκον τοῦ ἐπισκόπου εἶνε ἡ μέχρι θανάτου ὑπεράσπισις τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως ἐκ τῶν ἐπιθέσεων τῶν ἀπίστων καὶ τῶν αἱρετικῶν. Ὁ ἐπίσκοπος, ὁ ἀληθὴς ἐπίσκοπος, πρέπει νὰ εἶνε ὁ ἀκοίμητος φρουρὸς τῆς πίστεως, ὅπως ὁ στρατιώτης εἶνε ὁ ἀκοίμητος φρουρὸς τῆς πατρίδος. Καὶ ὅπως ὁ γενναῖος στρατιώτης, ὁ φυλάσσων τὰ σύνορα τῆς πατρίδος οὐδὲ σπιθαμὴν τῆς πατρώας γῆς παραδίδει εἰς τοὺς ἐχθρούς, οὕτω καὶ ὁ ἐπίσκοπος οὐδὲ σπιθαμὴν τῆς πατρώας πίστεως, οὐδὲ ἰῶτα ἕν ἤ μίαν κεραίαν ἐγκαταλείπει ἀνυπεράσπιστον, ἀλλὰ μάχεται ὡς λέων κατὰ τὰ παραδείγματα τῶν ἀειμνήστων Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας, οἱ ὁποῖοι, χάριν τῆς πίστεως, καὶ θρόνους ἀπώλεσαν καὶ εἰς ἐξορίας ἐπορεύθησαν καὶ παντοειδῆ μαρτύρια ὑπέστησαν, καὶ θάνατον.
Ἀλλὰ δυστυχῶς ἡ ἱερὰ αὐτὴ ἀγωνιστικότης ἐξέλιπεν. Οἱ σημερινοὶ Ἱεράρχαι δὲν ἀγωνίζονται μὲ τὸ ἱερὸν πάθος τῶν πατέρων. Ὁ εὐσεβὴς λαὸς μετὰ βαθυτάτης λύπης βλέπει ὅτι, ἐνῶ οἱ Ἱεράρχαι μας διεξάγουν κραταιόν, πείσμονα καὶ ἀνένδοτον ἀγῶνα, διὰ νὰ ἐπιτύχουν τὸ ἐπάρατον καὶ λαομίσητον μεταθετόν, ἀδιαφοροῦντες διὰ τὴν κοινὴν γνώμην καὶ ἀπειλοῦντες καὶ αὐτὴν τὴν Κυβέρνησιν, ἀντιθέτως διὰ φλέγοντα ζητήματα πίστεως δὲν ἐκδηλώνουν ἀγωνιστικότητα. Νομίζει τις ὅτι ἔχουν ἀποθάνει. Ἀπόδειξις τὸ θέμα Παπανούτσου. Ἑξάμηνον παρῆλθεν ἀφʼ ὅτου ὑπὸ τιμίων τέκνων τῆς Ἐκκλησίας ὁ Παπανοῦτσος κατηγγέλθη διʼ άντιχριστιανικὰς καὶ βλασφήμους ἰδέας, καὶ ἡ ἀνωτάτη Ἐκκλησιαστικὴ Ἀρχὴ τοῦ τόπου μας, ἡ φρουρὸς τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως, παρʼ ὅλην τὴν πίεσιν τῆς κοινῆς γνώμης σιωπᾶ…
Ἀλλʼ ἐν μέσω τῆς ἐνόχου σιωπῆς ἀκούεται φωνὴ ἰσχυρὰ ὑπὲρ τῆς πατρώας πίστεως. Τίνος ἡ φωνή; Ἐπισκόπου; Ὄχι. Εἶνε ἡ φωνὴ ἑνὸς τιμίου ἐκπαιδευτικοῦ, τοῦ κ. Χρήστου Παναγιωτοπούλου, καθηγητοῦ Μαθηματικῶν ἐν Πειραιεῖ. Ὁ ἐκπαιδευτικὸς οὗτος, αἰσθανόμενος τὸ χρέος του ἀπέναντι τῆς Θρησκείας καὶ τοῦ Ἔθνους, ἐξέδωκε βιβλίον ὑπὸ τὸν τίτλον «Ἰδοὺ ποῦ ὑπάρχει ἡ σύγχυσις καὶ τὸ σκότος – Ἔργα καὶ Ἡμέραι Ε. Παπανούτσου». Εἰς τὸ βιβλίον εὐθαρσῶς καταγγέλονται αἱ ἀντιχριστιανικαὶ ἀντιλήψεις καὶ ἐνέργειαι τοῦ Γεν. Γραμματέως τοῦ Ὑπουργείου Παιδείας. Εἶνε τόσον φρικτὰ τὰ καταγγελόμενα καὶ μὲ τόσα ἀποδεικτικὰ στοιχεῖα κατοχυροῦνται, ὥστε, ἄν ὑπῆρχε εὐαισθησία εἰς τοὺς κυβερνῶντας, θὰ ἔπρεπεν ὁ κ. Παπανοῦτσος νὰ ἐκδιωχθῆ ἐκ τοῦ Ὑπουργείου ἐντὸς εἰκοσιτεσσάρων ὡρῶν.
Ὁ κ. Χρ. Παναγιωτόπουλος ἔπραξεν ὅ,τι ἔπρεπε νὰ πράξουν οἱ Ἱεράρχαι. Λαϊκὸς οὗτος, καὶ οἰκογενειάρχης μὲ πολυμελῆ οἰκογένειαν, ὤρθωσε τὸ ἀνάστημά του καὶ ἤλεγξε τὸν ἀσεβῆ, ἀδιαφορῶν διὰ τὰς συνεπείας. Διὰ τοῦτο τοῦ ἀξίζει πᾶς ἔπαινος. Ἀνεδείχθη ἐπίσκοπος χωρὶς ἐγκόλπιον. Διὰ νὰ ἀποδειχθῆ διὰ μίαν ἀκόμη φορὰν ὅτι ὁ εὐσεβὴς λαὸς εἶνε ὁ φρουρὸς τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως.