«Χριστιανική Σπίθα», Μάρτιος 1973, φυλ. 348β´ Του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου ΚΑΡΠΟΣ ΣΑΤΑΝΙΚΗΣ ΣΠΟΡΑΣ

 

• (Ὡς ἐσημειώσαμεν, καὶ ἄλλοτε εἰς τὴν «Σπίθαν» ἠσχολήθημεν μὲ τὸ θέμα τοῦ διαζυγίου. Εἰς τὸ ὑπʼ ἀριθμ. 95/1949 φύλλον ἐγράφομεν, ὅτι τὸ διαζύγιον εἶνε εἶς τῶν καρπῶν τῆς σπορᾶς τοῦ Ἀντιχρίστου. Κατωτέρω δημοσιεύομεν σχετικὴν περικοπὴν τοῦ ἄρθου ἐκείνου, τὸ ὁποῖον ἐδημοσιεύθη καὶ εἰς τὸ ἡμέτερον βιβλίον «Ἐκ τοῦ ἀνεσπέρου Φωτός», Βόλος 1950, σελ 77-81).

«Ἀλλά, Ἑλλάς, γλυκυτάτη Πατρίς, τί ἔπαθες; Σύ, ποὺ παρήρχοντο ἔτη καὶ δεκαετίαι, καὶ τὰ ἀρχεῖα τῶν Ἱ. Μητροπόλεών σου δὲν ἀνέγραφον οὔτε ἕν διαζύγιον, τί ἔπαθες κατὰ τοὺς τελευταίους τούτους χρόνους, ὥστε εἰς μὲν τὴν σημερινὴν Πρωτεύσουσάν σου, σύγχρονον Βαβυλῶνα, νὰ ὑπάρχη σύλλογος παρανόμως συζώντων, οἱ ὁποῖοι πληθύνονται ὡς ἡ ἄμμος τῆς ἀκτῆς τοῦ Φαλήρου, εἰς πόλιν δὲ τῆς Πελοποννήσου ὁ ἐκεῖ Ἱεράρχης νὰ θρηνῆ διὰ τὸ πλῆθος τῶν αἰτήσεων πρὸς ἔκδοσιν ποὺ κατακλύζουν τὰ Γραφεῖα τῆς Μητροπόλεώς του;
Καὶ ἡ Ἑλλάς, ἡ Χριστιανικὴ Ἑλλάς, κλαίουσα ἐπὶ τῶν ἠθικῶν της ἐρειπίων μὲ ὀργὴν δακτυλοδεικτεῖ τοὺς ἐνόχους τῆς μεγάλης συμφορᾶς της!
Ἔζη ἡ Ἑλλὰς μὲ τὸ Εὐαγγέλιον. Ἀλλʼ αἴφνης ἐν μέσω τοῦ λαοῦ της, μόλις ἀναπνεύσαντος ἐκ τῆς Τουρκικῆς δουλείας, ἐναφανίσθησαν τὰ νεώτερα φῶτα, οἱ πρόδρομοι καὶ οἱ κήρυκες τοῦ Ἀντιχρίστου. Ποῖοι; Διάφοροι νέοι, ψευδοδιανοούμενοι, οἱ ὁποῖοι μετέβησαν διὰ σπουδὰς εἰς τὰς μεγαλουπόλεις τῆς Εὐρώπης, καὶ ἀντὶ νὰ σπουδάσουν τὴν Ἐπιστήμην καὶ νὰ γνωρίσουν τὸ βάθος, τὴν καλὴν ὄψιν τοῦ πολιτισμοῦ, αὐτοὶ οἱ ἀνόητοι προσειλκύσθησαν ἀπὸ τὴν ἐπιφάνειαν, ἐμαγεύθησαν ἀπὸ τὰς βιτρίνας τοῦ ἁμαρτωλοῦ περιβάλλοντος τῆς Εὐρώπης, ἔγιναν τακτικοὶ θαμῶνες τῶν νυκτερινῶν κέντρων, ἐμολύνθησαν ψυχικῶς καὶ σωματικῶς, ἔφαγαν ʽʽμὲ τὴν κουτάλαʼʼ τὴν ἀπιστίαν καὶ τὴν ἁμαρτίαν τῆς Δύσεως καὶ ἔπειτα τὰ οἰκτρὰ αὐτὰ ναυάγια τῆς ἀρετῆς καὶ τῆς πίστεως ἐπέστρεψαν εἰς τὴν Πατρίδα καὶ αὐτοετιτλοφορήθησαν ὡς ἀνώτερα πνεύματα, ὡς διαφωτισταί, ὡς μεταρρυθμισταί, ὡς σωτῆρες τῆς Ἑλλάδος.
Ὡς σωτῆρες; Μόνον ἐὰν ἐκ βάθρων ἀνατραπῆ τὸ ἑλληνικὸν λεξιλόγιον καὶ οἱ Ἕλληνες παύσουν νὰ ὀνομάζουν τὴν νύκτα σκότος καὶ τὴν ὀνομάσουν φῶς, τότε θὰ ἠμπορέσωμεν καὶ ἡμεῖς νὰ τοὺς ὀνομάσωμεν σωτῆρας τῆς Ἑλλάδος. Ὄχι! Αὐτοὶ οἱ ψευδοδιανοούμενοι δὲν ὑπῆρξαν τὰ φῶτα, δὲν ὑπῆρξαν οἱ σωτῆρες, ἀλλὰ τὰ σκότη καὶ οἱ καταστροφεῖς τῆς χώρας μας. Ταλαίπωρος Ἑλλάς! Ἐὰν ἀφήρεις τότε τὰ χρυσᾶ μονόκλ, τὰ λευκὰ χειρόκτια, τὰ κλάκ, τὰ διπλώματα, ὅλην τὴν ψευδῆ ἐξωτερικὴν παράστασιν, μὲ τὴν ὁποίαν παρουσιάσθησαν τὸ πρῶτον ἐνώπιον τοῦ ἀπλοϊκοῦ σου λαοῦ, θʼ ἀνεκάλυπτες τὴν ἀπάτην καὶ θὰ ἔβλεπες τὴν ἀπαίσιαν μορφὴν τοῦ Ἑωσφόρου, ὁ ὁποῖος ἔκαμνε τὴν ἐμφάνισίν του εἰς τὴν Πατ΄ριδα μας καὶ μὲ τὸ προσωπεῖον τῆς ἀθέου ἐπιστήμης καὶ μὲ τὴν ψαλίδα τοῦ μοντερνισμοῦ ἠγωνίζετο νὰ κόψη κάθε δεσμὸν τῆς χώρας μας μὲ τὴν Ὀρθόδοξον Χριστιανικὴν παράδοσιν 20 αἰώνων!
Αὐτοὶ οἱ σωτῆρε, ὑφʼ οἱανδήποτε μορφὴν καὶ χρῶμα καὶ ἐὰν ἐνεφανίσθησαν εἰς τὸν ὁρίζοντα τῆς Ἑλλάδος, ἐπροξένησαν τεράστιον κακὸν εἰς τὴν Πατρίδα. Αὐτοὶ μετέφερον τὴν κόπρον τοῦ Διαβόλου μέχρι τοῦ τελευταίου χωρίου. Αὐτοὶ εἰς ὅλους τοὺς τόνους τῆς κλίμακος ἐφώναζον˙ Κάτω τὸ Εὐαγγέλιον. Κάτω ἡ ἠθική. Κάτω ὁ γάμος. Κάτω Ἡ παρθενία. Ζήτω ἡ ὕλη. Ζήτω ἡ χειραφέτησις τῆς σαρκός. Ζήτω ὁ ἐλεύθερος ἔρως. Ζήτωσαν ὅλαι αἱ ἀπολαύσεις τῶν αἰσθήσεων…
Αὐτὸ ἦτο τὸ νέον κήρυγμα, αὐτὴ ἦτο ἡ σπορὰ τοῦ Ἀντιχρίστου. Σπορά, τὴν ὁποίαν ἀνέλαβον νὰ ποτίσουν πολυάριθμα ποτηστήρια. Τὰ φὶλμ τῶν κινηματογράφων, αἱ θεατρικαὶ παραστάσεις, αἱ ὁποῖαι παρουσίαζον γυμνὴν καὶ χειροκροτουμένην τὴν μαινομένην Ἡρωδιάδα, τὰ αἰσχρὰ περιοδικά, τὰ μυθιστορήματα, τὰ ἄσματα, οἱ δίσκοι τῶν γραμμοφώνων, οἱ ἀνήθικοι χοροί, οἱ ἀνακηρύξης τῶν Μὶς τῶν διαφόρων πόλεων τῆς Ἑλλάδος, τὰ μικτὰ λουτρά, τὰ ὁποῖα ἐμόλυναν ὅλα τὰ παράλια τῆς ὡραίας μας Πατρίδος.
Καὶ ἰδού! Ὅ,τι ἐσπείραμεν, ἤ ἐξ ἀμελείας ἀφήσαμεν νὰ σπείρουν οἱ ἄλλοι, θερίζομεν τώρα. Ἐσπείραμεν τὴν ἀθεΐαν καὶ θερίζομεν ἀτιμίας καὶ ἐγκλήματα. Ἀπὸ τὴν σπορὰν αὐτὴν ἐγεννήθη καὶ τὸ τέρας, τὸ ὁποῖον ὀνομάζεται διαζύγιον, τὸ εὔκολον διαζύγιον.
Καὶ ἐπειδὴ ἀνυπέρβλητον ἐμπόδιον πρὸς τὴν ἔκδοσιν διαζυγίου ἦτο ὁ Νόμος τοῦ Εὐαγγελίου, σοφώτεροι ἡμεῖς τοῦ Θείου Νομοθέτου, τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, συνήλθομεν εἰς τὴν Βουλὴν καὶ ἐψηφίσαμεν Νόμους περὶ διαζυγίου, οἱ ὁποῖοι ἤνοιξαν πολλὰ παράθυρα, διὰ νὰ ἠμποροῦν οἱ νεώτεροι Ἕλληνες καὶ Ἑλληνίδες, καὶ διʼ ἕν ἀκόμη πτάρνισμα, νὰ διαλύουν τὸν γάμον των καὶ νὰ τρέπωνται πρὸς ἀναζήτησιν νέου γαμβροῦ καὶ νέας νύμφης. Δηλαδὴ ὁ γάμος νὰ καταντήση ὑποκάμισον, τὸ ὁποῖον ἠμπορεῖ νʼ ἀλλάση κανεὶς μὲ τὴν μεγαλυτέραν εὐκολίαν».